Ανεκμετάλλευτος θησαυρός από τα προϊόντα της ελιάς

ΣΤΙΣ ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ πρακτικές του ελαιουργείν, τα ζητούμενα σήμερα είναι πολλά: από το πώς να αξιοποιήσουμε με πλήρη τυποποίηση και πιστοποίηση το παραγόμενο ελαιόλαδο μέχρι το πώς να εκμεταλλευθούμε τα παραπροϊόντα ελαιοτρίβισης που σήμερα καταλήγουν σε πλαγιές και παραλίες...

Αν παράλληλα λάβουμε υπόψη μας ότι οι κύριες αιτίες θανάτου στον ανεπτυγμένο κόσμο είναι τα νοσήματα του κυκλοφορικού συστήματος, τα κακοήθη νεοπλάσματα και τα νοσήματα του αναπνευστικού συστήματος, τότε μπορούμε εύκολα να δούμε το κενό αγοράς που υπάρχει για τα προϊόντα της ελιάς. 

Κενό αγοράς 

Η Ελλάδα είναι η τρίτη σε ποσότητα ελαιοπαραγωγός χώρα της υφηλίου. Είναι ένα δεδομένο που λογικά θα σήμαινε πολλά έσοδα απ' αυτόν το διατροφικό χρυσό, που είναι το ελαιόλαδο αλλά και όλα τα άλλα προϊόντα της ελιάς (π.χ. πάστα, ελαιάλευρα κ.λπ.)! 

Σε μια χώρα που όλοι μας γνωρίζουμε τα οφέλη της μεσογειακής διατροφής και άρα θα μπορούσαμε να «πουλήσουμε» πιο εύκολα στις αγορές του κόσμου τα προϊόντα που αποτελούν την βάση της μεσογειακής διατροφής, γιατί δεν μπορούμε να πείσουμε τις αγορές; Τι να φταίει άραγε και δεν έχουμε ανάλογα υψηλή θέση στις εξαγωγές ελαιολάδου και άλλων προϊόντων ελιάς; 

Με άλλα λόγια, γιατί δεν θέλουμε ή μάλλον καλύτερα γιατί δεν μπορούμε να μετουσιώσουμε σε επιχειρηματικό προϊόν και άρα κέρδος το ήδη γνωστό εδώ και χρόνια επιστημονικό δεδομένο: «Οι Κρητικοί χάρη στην υψηλή κατανάλωση ελαιολάδου έχουν πολύ χαμηλά ποσοστά καρδιοπαθειών αν και έχουν υψηλή χοληστερίνη»; 

ΑΕΙ και ΑΕΠ 

Πολλές απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα μπορούν να δοθούν αν δούμε τα προγράμματα σπουδών στα ελληνικά ΑΕΙ. Πόσα ελληνικά πανεπιστήμια επικαιροποιούν τα προγράμματα σπουδών τους, ώστε να δίνουν τα κατάλληλα επιχειρηματικά εφόδια στους αποφοίτους τους για τον στίβο του επιχειρείν και άρα μιας καλύτερης ποιότητας ζωής απαλλαγμένης από δημοσιοϋπαλληλικές νοοτροπίες και πρακτικές; Με άλλα λόγια, τα ΑΕΙ πόσο βοηθούν στην αύξηση του ΑΕΠ; Ή μάλλον καλύτερα, πόσο θα μπορούσαν να βοηθήσουν αν δίδασκαν απλά μαθήματα επιχειρηματικής πρακτικής συνάμα με μαθήματα χημείας και τεχνολογίας τροφίμων; 

Χύμα «χρυσός» 

Ας δούμε μερικά δεδομένα σχετικά με το ελαιόλαδο: η τιμή παραγωγού σήμερα στην Ελλάδα είναι περίπου 2,5 ευρώ το λίτρο, ενώ στις αγορές της Βόρειας Ευρώπης ένα λίτρο τυποποιημένου πιστοποιημένου ελαιολάδου μπορεί να φτάσει και τα... 18 ευρώ το λίτρο (πάνω από 700% αύξηση!). Αυτή η προστιθέμενη αξία καρπώνεται όχι από τον άνθρωπο που κάνει την πιο σημαντική δουλειά (την παραγωγή!) αλλά από το μεσάζοντα, τον μεταφορέα, τον τυποποιητή και τον τελικό πωλητή. Μιλάμε για μια αλυσίδα ανθρώπων που ουσιαστικά απομυζούν ένα κέρδος που κάλλιστα θα μπορούσε να καταλήγει στις τσέπες των... παραγωγών. 

Πέρα από μεμψιμοιρίες και γκρίνιες, ιδού πεδίο δόξας λαμπρό: το χύμα ελαιόλαδο θα μπορούσε να εμφιαλώνεται και να τυποποιείται σε καθετοποιημένα ελαιουργεία/εμφιαλωτήρια εφαρμόζοντας όλες τις απαιτήσεις περί ασφάλειας τροφίμων, με καθετοποιημένη ιχνηλασιμότητα και όσα συναφή ορίζει η ευρωπαϊκή νομοθεσία περί τροφίμων. Τα προϊόντα αυτά (σε μοντέρνα μπουκάλια και με ετικέτες με χρήσιμη πληροφόρηση των καταναλωτών) θα μπορούσαν να εξαχθούν σε όλο τον κόσμο αυξάνοντας το ΑΕΠ και βελτιώνοντας το ισοζύγιο εισαγωγών/εξαγωγών.

Γιατί δεν κάνουμε κάτι τέτοιο αλλά προτιμάμε να πουλάμε (ως παραγωγοί) το εξαιρετικό μας ελαιόλαδο σε Ιταλούς και Ισπανούς προς 2,5 ευρώ το λίτρο; Τον στόχο των 18 ευρώ το λίτρο πόσοι έλληνες παραγωγοί μπορούν όχι να τον πετύχουν αλλά να τον ονειρευτούν; 

Κι όμως δεν είναι κάτι δύσκολο ή φανταστικό: μικρές κατά τόπους μονάδες το έχουν κάνει ανά την Ελλάδα. Ενας από τους φοιτητές μου πριν από λίγα χρόνια το έκανε με μεγάλη επιτυχία και με πολλούς όμως κόπους. Το υπ. Ανάπτυξης θα μπορούσε άμεσα να προωθήσει προγράμματα χρηματοδότησης επενδύσεων σε αυτό τον τομέα ώστε να «στηθούν» τέτοιες μονάδες αλλά και υποστηρικτές μονάδες παραγωγής υλικών συσκευασίας. Μόνο με τέτοια πολιτική στρατηγική από το υπουργείο θα μπορούμε να υποστηρίξουμε τα ελληνικά προϊόντα και παραγωγούς, δημιουργώντας παράλληλα πολλές νέες θέσεις εργασίας αλλά και προϊόντα υψηλής προστιθέμενης αξίας. Πέρα από μνημόνια και τρόικες, η Αθηνά μάς δείχνει τον επιχειρηματικό δρόμο ακόμα και σήμερα. Το κλαδάκι της ελιάς κρύβει πολλά ευρώ, αλλά και γεύση, άρωμα κι ευμάρεια...

Του ΓΙΑΝΝΗ ΖΑΜΠΕΤΑΚΗ 

Επίκουρος καθηγητής Χημείας Τροφίμων 

στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, 

izabet@chem. uoa.gr

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=25/09/2011&id=312542 

Χρυσοφόρος η αλόη βέρα

Πριν από 15 χρόνια, ο Ηλίας Χρονάκης φύτεψε ένα φυτό αλόης βέρα (aloe vera) ύψους μόλις δέκα εκατοστών στην περιοχή Τσούτσουρος, στα νότια του νομού Ηρακλείου Κρήτης. 

 

Σήμερα ο 77χρονος καλλιεργητής διαθέτει 200.000 φυτά, έχει δημιουργήσει τη μοναδική φυτεία αλόης που υπάρχει στην Ελλάδα και μία από τις ελάχιστες της Ευρώπης (υπάρχουν μόνο στην Ισπανία). Παράλληλα, συζητά με ξένους υποψήφιους επενδυτές ώστε η εταιρεία του «Louis Aloe» να δημιουργήσει μονάδα επεξεργασίας αλόης και διάθεσής της εντός και εκτός Ελλάδας. 

Μηχανικός στην Αεροπορία Στρατού, ο Ηλίας Χρονάκης παραιτήθηκε στα 32 του και έφυγε στο Βανκούβερ του Καναδά για να ανοίξει συνεργείο αυτοκινήτων. Γνώρισε την αλόη από μια κρέμα που του συνέστησαν να χρησιμοποιεί για να επουλώνει τους καθημερινούς μικροτραυματισμούς και τα γδαρσίματα στα χέρια. Φύτεψε αλόη στον κήπο του στον Καναδά κι αποφάσισε να ασχοληθεί σοβαρά με την καλλιέργεια του φυτού όταν επέστρεψε στην Ελλάδα. 

«Πήρα την απόφαση να ασχοληθώ με την καλλιέργεια αλόης βέρα όταν υποχρεώθηκα να πουλήσω το λάδι που έβγαζα προς 1,95 ευρώ το κιλό ενώ μου στοίχιζε 2,5 ευρώ. Θύμωσα τόσο πολύ, που πήρα μια μέρα τη μπουλντόζα και ξερίζωσα τις πιο πολλές ελιές μου. Νόμιζαν ότι τρελάθηκα. Αφησα μόνο όσες βρίσκονταν γύρω στο χωράφι για να διακρίνονται τα όρια, να βγάζω το λάδι που χρειαζόμουν και για έχουν ίσκιο οι εργάτες που θα δούλευαν για την αλόη...» εξηγεί ο Η. Χρονάκης για το πώς αποφάσισε να κάνει το καλλιεργητικό άλμα. Σε μια περιοχή όπως η Κρήτη όπου το λάδι αποτελεί σήμα κατατεθέν. 

Ο ίδιος εκθειάζει τα πλεονεκτήματα από την καλλιέργεια αλόης σε σύγκριση με άλλων καλλιεργειών όπως της ελιάς ή του αμπελιού. «Θεωρείται ο κρίνος της ερήμου, περιέχει 200 οργανικά συστατικά, χρησιμοποιείται ευρύτατα από τη φαρμακευτική βιομηχανία και χαρακτηρίζεται ελιξίριο νεότητας. Χρειάζεται ελάχιστο πότισμα και περιποίηση. Απλώς ανοίγεις το λάκκο, φυτεύεις και περιμένεις το φυτό να μεγαλώσει. Σε αντίθεση με την ελιά ή το αμπέλι από τα οποία ο καρπός μαζεύεται μόνο μια συγκεκριμένη εποχή, από την αλόη μπορείς να κόβεις φύλλα για να πάρεις το ζελέ τους οποιαδήποτε στιγμή. Οποτε υπάρχει παραγγελία, για παράδειγμα». 

Ιδανικά μέρη 

Σύμφωνα με τον κρητικό καλλιεργητή ιδανικά μέρη για να καλλιεργηθεί η αλόη είναι τα παραλιακά, όπου δεν υπάρχει παγωνιά. Για το λόγο αυτό θεωρεί ότι προσφέρονται για την καλλιέργεια περιοχές όπως η Κρήτη, η Ρόδος, η Μυτιλήνη, η νότια Πελοπόννησος. 

Το κόστος για την καλλιέργεια της αλόης είναι ιδιαίτερα προσιτό εκτιμά ο Η. Χρονάκης. «Σε ένα στρέμμα μπορούν να φυτευτούν έως 1.200 φυτά τα οποία κοστίζουν από 2 ευρώ για ένα φυτό 10 εκατοστών μέχρι 20 ευρώ για ένα φυτό ηλικίας ενάμισι έτους, το οποίο ύστερα από ένα χρόνο θα βρίσκεται σε παραγωγική ηλικία». Δεν χρειάζεται, ωστόσο, να δαπανήσει μεγάλο ποσό αφού ένα φυτό «μάνα» μπορεί να δημιουργήσει τουλάχιστον δέκα παραφυάδες μόλις συμπληρωθούν δυόμισι χρόνια, καθεμία από τις οποίες αποτελεί ένα νέο φυτό. Υπολογίστε ότι ένα φυτό φτάνει σε παραγωγική ηλικία όταν συμπληρωθούν δυόμισι χρόνια, ενώ ένα χρόνο αργότερα μπορεί κανείς να παίρνει μόνο τα φύλλα του». 

Πόσα χρήματα, όμως, μπορεί να προσδοκά κάποιος από μια τέτοια καλλιέργεια; Σύμφωνα με τον Η. Χρονάκη, όταν το φυτό φτάσει σε παραγωγική ηλικία ώστε να μπορούν να κοπούν τα φύλλα του (σε ηλικία τρισήμισι ετών) ο καλλιεργητής μπορεί να πάρει 15-20 φύλλα από τα οποία παίρνει περί τα 10 κιλά ζελέ (χυμό) αλόης. Η τιμή του χυμού στην αγορά φτάνει τα 10-15 ευρώ το κιλό ενώ οι φαρμακευτικές εταιρείες προσφέρουν έως και 200 ευρώ το κιλό για προϊόν με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. 

Η συγκεκριμένη αγορά θεωρείται ιδιαίτερα δυναμική, καθώς υπολογίζεται ότι το 25% των φαρμακευτικών σκευασμάτων που κυκλοφορούν παγκοσμίως περιλαμβάνουν και αλόη. Στην Ελλάδα υπολογίζεται ότι εισάγονται κατά μέσο όρο από τη Γερμανία περί τους 5 τόνους χυμού αλόης την ημέρα. Παρά το δυναμισμό της συγκεκριμένης καλλιέργειας, ωστόσο φαίνεται πως αντιμετωπίζεται ακόμα ως εξωτικό φρούτο από τις αρμόδιες υπηρεσίες. «Πενήντα τηλέφωνα έκανα αλλά άκρη δεν βρήκα. Δεν υπάρχει υπηρεσία στην Ελλάδα η οποία να μπορεί να πιστοποιήσει αν ο χυμός της αλόης είναι ή όχι τοξικός, απαραίτητη προϋπόθεση για τη συσκευασία της. Υποχρεωθήκαμε να αναζητήσουμε πληροφορίες στο εξωτερικό...» λέει χαρακτηριστικά ο Η. Χρονάκης.

Ο κρητικός καλλιεργητής, ωστόσο, βρίσκεται αυτό το διάστημα σε επαφή με ενδιαφερόμενους ξένους επενδυτές, οι οποίοι αναζητούν φυτείες αλόης και στοχεύει να προχωρήσει άμεσα στη δημιουργία μονάδας επεξεργασίας του φυτού. 

Π.Δ.ΥΦΑΝΤΗΣ
http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=25/09/2011&id=312546

Ποταμός Μαλίων, η επιστροφή

Είχαμε υποσχεθεί πως θα επιστρέψουμε στον Ποταμό Μαλίων. Τα δραστήρια μέλη του Δικτύου για την Παρακολούθηση της Κατάστασης των Υγρότοπων της Κρήτης, ­μαζί τους και η τοπική κοινωνία, επέστρεψαν στον «τόπο του εγκλήματος» ενισχυμένοι με νέες δυνάμεις.

Συμπαραστάτες μας αυτή τη φορά, στο πλαίσιο της συνεργασίας του Δικτύου με εκπαιδευτικούς φορείς, οι φοιτητές του College Year in Athens οι οποίοι αν και θα έμεναν στην περιοχή μόνο για τρεις μέρες για τις ανάγκες του προγράμματος σπουδών τους, βρήκαν το χρόνο να γνωρίσουν έναν απειλούμενο υγρότοπο προσφέροντας σύντομης διάρκειας αλλά μεγάλης σημασίας εθελοντική εργασία για την προστασία του.

  Οι εθελοντές στον «τόπο του εγκλήματος» - WWF Ελλάς / 

Θ.Γιαννακάκης

Η δράση αυτή ήρθε να συμπληρώσει το καλοκαιρινό εθελοντικό πρόγραμμα του WWF Ελλάς στα Μάλια.

Οι συντονισμένες δυνάμεις του Δικτύου και των εθελοντών φοιτητών έφτασαν στον Ποταμό Μαλίων την Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου. Οι φοιτητές πρώτα συνέλεξαν τα σκουπίδια που άφησαν πίσω τους οι ασυνείδητοι επισκέπτες της περιοχής και στη συνέχεια τοποθέτησαν ενημερωτικές πινακίδες γύρω από τις αμμοθίνες για να τις προστατεύσουν από τα τροχοφόρα που επανειλημμένα εισβάλλουν στο χώρο.

Προηγουμένως είχαν ενημερωθεί με ειδική παρουσίαση από τους ανθρώπους του Προγράμματος για την προστασία των νησιωτικών Υγρότοπων και του Δικτύου για την Παρακολούθηση της Κατάστασης των Υγρότοπων της Κρήτης.

Η ημέρα ολοκληρώθηκε με τους επισκέπτες αρωγούς να «γεύονται» την κρητική φιλοξενία με τσικουδιά και κεράσματα που έφεραν μαζί τους οι πολυτιμότεροι σύμμαχοί μας στην περιοχή, οι πάντα δραστήριοι Σαρπιδονίστας.

Το Δίκτυο για την Παρακολούθηση της Κατάστασης των Υγρότοπων της Κρήτης υποστηρίζεται από το Σύστημα της Coca-cola στην Ελλάδα (Coca-Cola Τρία Έψιλον και Coca-Cola Hellas) μέσα από το πρόγραμμα «Αποστολή Νερό».


ΠΗΓΗ:
http://wwfaction.wordpress.com/2011/09/26/return_malia/

Δυστυχώς, όλα τα έχει ο Καρτερός…

Λίγες εικόνες υποβάθμισης... -

WWF Ελλάς

Κατά τη διάρκεια της επίσκεψης τους τον υγρότοπο εκβολής Καρτερού, μόλις λίγα χιλιόμετρα από το Ηράκλειο Κρήτης, τα μέλη του Δικτύου για την Παρακολούθηση της Κατάστασης των Υγρότοπων της Κρήτης διαπίστωσαν μία απαράδεκτη από κάθε άποψη κατάσταση.

Η εκβολή του Καρτερού έχει γίνει χώρος στάθμευσης, μετά από επιχωμάτωση, ενώ υπήρξε και επίστρωση του χωμάτινου δρόμου με τσιμέντο. Τα σκουπίδια είναι παντού , και σε μεγάλες ποσότητες, την ώρα που το νερό του ποταμού είναι μολυσμένο με αστικά λύματα. Τα τροχοφόρα κινούνται στις αμμοθίνες – τις λίγες που ακόμη επιβιώνουν – χωρίς να «παρεμποδίζονται» από τις πρόχειρες κατασκευές και τα beach bars. Στην περιοχή υπάρχουν εκτός από τα παράνομα οικήματα και 2 (!) γήπεδα, ενώ για να προκύψουν όλα αυτά έγινε εκχέρσωση της υγροτοπικής βλάστησης.

Ο υγρότοπος, βρίσκεται εντός των Περιοχών Ειδικής Προστασίας I και ΙΙ του Γενικού Πολεοδομικού Σχεδίου (Γ.Π.Σ.) του Καποδιαστριακού Δήμου Νέας Αλικαρναρνασού, σύμφωνα με το όποιο όλα τα παραπάνω, απλά και κατηγορηματικά, ΔΕΝ επιτρέπονται.

Το μωσαϊκό της υποβάθμισης συνεχίζεται... - WWF Ελλάς

Ύστερα από την καταγγελία μας και μία επιπλέον μηνυτήρια αναφορά, ο Εισαγγελέας Ηρακλείου και ο Αστυνομικός Διευθυντής Ηρακλείου επισκέφτηκαν την περιοχή μαζί με τους ερευνητές του WWF Ελλάς και αναμένεται απόδοση ευθυνών. Είχε προηγηθεί επίσκεψη στην εκβολή Αποσελέμη, όπου ο Δήμαρχος Χερσονήσου δεσμεύτηκε να αποκαταστήσει την περιοχή που εκχερσώθηκε πρόσφατα.

Το λυπηρό είναι ότι η κατάσταση στον Καρτερό δεν αποτελεί την εξαίρεση αλλά τον κανόνα σε πολλούς παράκτιους νησιωτικούς υγρότοπους, ιδιαίτερα της Κρήτης. Αν και οι πολίτες έχουν το δικαίωμα αλλά και την ευθύνη να προστατεύσουν τον τόπο τους, δεν φαίνεται να γνωρίζουν τη δύναμη τους ως φυσικά πρόσωπα. Από την άλλη, η καθημερινή υποβάθμιση των νησιωτικών υγρότοπων δεν αφήνει περιθώρια για ολιγωρία.

20/09/2011

http://wwfaction.wordpress.com/2011/09/20/karteros_eisaggeleas/ 

Το χρονικό της ανακάλυψης του όρκου των νέων της Αρχαίας Δρήρου το 1854

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Αθηνά" του 1855





Το 1854 το άροτρο δύο γεωργών από τη Νεάπολη έφερε στο φως την περίφημη επιγραφή με τον όρκο των νέων της αρχαίας πόλης Δρήρου. Οι Τούρκοι κατέσχεσαν το εύρημα και το μετέφεραν στην Κωνσταντινούπολη. 

Σήμερα εκτίθεται στο Μουσείο της Πόλης, ενώ ακριβές αντίγαφό του έχει μεταφερθεί στην αρχαιολογική συλλογή της Νεάπολης.

Ο Όρκος είναι σκαλισμένος σε ένα πεσσό, μια τετράγωνη πέτρα με επιγραφή στις τέσσερις πλευρές. Η επιγραφή περιλαμβάνει τον όρκο 180 εφήβων με την αφοσίωση προς την πόλη τους, το μίσος προς τους εχθρούς Μιλάτιους και Λύττιους και την πίστη προς τους συμμάχους Κνώσιους.

Αναδημοσιεύουμε παρακάτω, την είδηση της έυρεσης του όρκου των νέων της Αρχαίας Δρήρου, όπως αυτή δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Αθηνά» της εποχής αυτής, στο φύλλο υπ. αριθμ. 2234, της 14 Μαρτίου 1855 το οποίο υπέγραφε ο Μ. Βελονάκης.



"...τὸ ὑνίον γεωργοῦ ἀροτριῶντος, προσέκοψεν
αὐλακίζον". (Φωτογραφία: Έφη Ν. Ψιλάκη)

 "Τὸν Δεκέμβριον τοῦ παρελθόντος ἔτους, 1854, τὸ ὑνίον γεωργοῦ ἀροτριῶντος, κατὰ τὴν ἐπαρχίαν Μιραμπέλον τῆς Κρήτης, προσέκοψεν αὐλακίζον. Ὁ γεωργὸς ἀνασκάψας εἶδεν ὅτι τὸ πρόσκομμα ἦν μάρμαρον τετράγωνον τεσσάρων σπιθαμῶν περίπου τὸ ὕψος καὶ μιᾶς τὸ πλάτος· ἐξορύξας προσεκύλισεν αὐτὸ εἰς τὴν ἄκραν τοῦ ἀγροῦ καὶ τὸ ἑσπέρας ἐπανελθὼν οἴκαδε συνεφώνει ἤδη τὴν πρᾶσιν αὐτοῦ πρός τινα οἰκοδομοῦντα οἶκον, διὰ νὰ τὸ θέση ὡς γωνίαν εἰς αὐτόν. Τὴν ἑπομένην ὅμως νύκτα ῥαγδαία βροχὴ καταπεσοῦσα διέλυσε τὸ ἀμφικαλύπτον τὸ μάρμαρον χῶμα καὶ ἀνεφάνησαν γράμματα ἐγκεχαραγμένα ἐπὶ τῶν τεσσάρων αὐτοῦ πλευρῶν. Τὰ γράμματα ταῦτα ἰδὼν διαβάτης τις ὑπέλαβεν ὅτι ὑπὸ τὸ μάρμαρον πρέπει νὰ κρύπτηται θησαυρός· ἐκοινοποίησε δὲ τὴν ἰδέαν του καὶ εἰς δεύτερον καὶ εἰς τρίτον καὶ οὕτως ἀπὸ στόματος εἰς στόμα ἔφθασεν εἰς τὰς ἀκοὰς τῆς Διοικήσεως ἥτις διέταξεν ἀμέσως τὴν μεταγωγὴν τοῦ μαρμάρου εἰς Ἡράκλειον. Ἀλλὰ ποῖος νὰ τὸ ἀναγνώση; Οἱ δυνάμενοι νὰ ἐννοήσωσιν ὁπωσοῦν εἶχον ἤδη διωχθῆ ἕνεκα τῶν περιστάσεων, οἱ δὲ μένοντες ἀδαεῖς δὲν ἦτο βεβαίως δυνατὸν νὰ ἐννοήσωσιν. Ὅθεν ἐκλαβόντες τὸ ἐν τῇ ἐπιγραφῇ πεδ ’ ἁμέραν ἀντὶπόδα, καὶ εὑρόντες κατωτέρω στατῆρας πεντακοσίους καὶἀργύριον , συνεδύασαν ταῦτα παραδόξως πως, καί, Ἄ! λοιπόν, εἶπον, εἰς πεντακοσίους πόδας ἀπὸ τοῦ μαρμάρου κεῖται τὸ ἀργύριον. Ἡ σοφὴ λοιπὸν διοίκησις διατάττει νὰ γίνουν ἀνασκαφαὶ «καὶ ἦν ὁ λόγος ἔργον εὐθύς». Μετ’ οὐ πολὺ εὗρον περικεφαλαίας τινὰς χαλκᾶς, τὰς μὲν σώας, τὰς δὲ καταβεβρωμένας ἐκ τοῦ χρόνου. Τοῦτο ἐδιπλασίασε τὰς προσπαθείας των· ἀλλὰ τέλος πολλὰ καμόντες, καί, τὸ τῆς παροιμίας, ἄνθρακας ἀντὶ θησαυροῦ εὑρόντες, ἐγκατέλιπον μὲν τὰς ἀνασκαφάς, συνέλαβον δὲ καὶ ἐφυλάκισαν τὸν ἀνακαλύψαντα τὸ μάρμαρον, ὑποπτευόμενοι ὅτι δῆθεν αὐτὸς εὑρὼν ἔκρυψε τὸν θησαυρόν· καὶ ἤθελεν ὑποστῆ ὁ ταλαίπωρος τῶν παθῶν του τὸν τάραχον, ἂν κατὰ καλήν του τύχην δύο μαθηταί, φεύγοντες τὴν ἐν Ἀθήναις χολέραν, δὲν ἔφθανον εἰς Ἡράκλειον. Τοὺς μαθητὰς τούτους προσεκάλεσεν ὁ πασᾶς, τοὺς ἔκλεισεν εἰς δωμάτιον ἐπὶ δύο ἡμέρας, καὶ διέταξεν αὐτοὺς νὰ ἐξηγήσωσι τὰ γράμματα· οὗτοι εἶπον ὅτι δὲν πρόκειται ποσῶς περὶ θησαυροῦ, καὶ οὕτω μόλις ἀπέλυσαν τὸν ἄνθρωπον· ὀθωμανὸς δέ τις σύμβουλος ἐπρότεινεν ἀξίαν τῆς τουρκικῆς του κεφαλῆς γνώμην, νὰ θραύσωσι δηλονότι τὸ μάρμαρον, διότι ἐν αὐτῷ κρύπτεται τὸ ἀργύριον! καὶ ἐσώθη μέν, ὡς μανθάνομεν, κατὰ τὸ παρὸν, ἀλλὰ Κύριος εἶδε, ὁποία τύχη τὸ περιμένει. Εἰς τοὺς μνησθέντας μαθητὰς ὁμολογοῦμεν χάριτας, διότι ἀντιγράψαντες μᾶς ἔφεραν τὴν ἐπιγραφήν.

Καὶ ταῦτα μὲν ὡς πρὸς τὴν ἀνακάλυψιν τῆς ἐπιγραφῆς, ἥτις βεβαίως εἶναι πολύτιμος εἰς τὴν φιλολογίαν διὰ τὰ ὁποῖα περιέχει καινοφανῆ πράγματα. Ἡμεῖς δὲ γνωρίζοντες ἐκ τοῦ πλησίον τὴν ἐπαρχίαν ἐκείνην, κρίνομεν καλὸν νὰ περιγράψωμεν ἐν ὀλίγοις τὰς θέσεις αὐτῆς, πρὸς καλητέραν (sic) κατάληψιν τῆς ἐπιγραφῆς· θέλομεν δὲ ξεναγήσει τὸν ἀναγνώστην ἀσφαλῶς ἐπὶ τοῦ πίνακος. Ἀρκεῖ τῷ ὄντι νὰ προσβλέψῃ ὁ βουλόμενος εἰς τὸν τυχόντα πίνακα τῆς Κρήτης, καὶ θέλει ἰδεῖ, εἰς τὸ ἀνατολικοβόρειον αὐτῆς, κόλπον βαθύν, κόλπον τοῦ Μιραμπέλου ἐπιγραφόμενον. Τὴν πρὸς ἀνατολὰς τοῦ κόλπου στερεὰν ἀποτελεῖ ἡ ἐπαρχία τῆς Σητείας, τὴν δὲ πρὸς δυσμὰς ἡ τοῦ Μιραμπέλου πρὸς τὸ μέρος δὲ τῆς τελευταίας ταύτης, ὅπουκεῖταιὁ λιμὴν τοῦ ἁγίου Νικολάου , σώζονται ἐρείπια ἀρχαίας πόλεως, ἥτις πιθανώτατα, κατὰ τὴν περιγραφὴν τοῦ Στράβωνος, ἦτο ἡ Μινώα…… «Πλατύτατη δέ, λέγει ὁ Στράβων, κατὰ τὸ μέσον ἐστὶν (ἡ Κρήτη). Πάλιν δὲ ἐντεῦθεν εἰς στενώτερον τοῦ προτέρου συμπίπτουσιν ἰσθμὸν αἱ ἠϊόνες περὶ ἑξήκοντα σταδίους τὸν ἀπὸ Μινώας τῆς Λυκείων εἰς Ἱεράπυτναν, καὶ τὸ Λιβυκὸν πέλαγος· ἐν κόλπῳ δ’ ἐστὶν ἡ πόλις.» Καὶ τῳόντι εἰς τὸ ἀπέναντι μέρος, κατὰ τὸ Λυβικὸν Πέλαγος, κεῖται ἡ Ἱεράπυτνα, Γεράπετρος σήμερονκαλουμένη.



Ο όρκος των νέων της Δρήρου, όπως δημοσιεύτηκε
 στην εφημερίδα "Αθηνά" στις 14.03.1855



Βαίνοντες ἀπὸ τῶν ἐρειπίων τῆς Μινώας πρὸς δυσμάς, παρὰ τὸν αἰγιαλόν, ἀπαντῶμεν λόφον ἀρκετὰ ὑψηλὸν καὶ ἀπόκρημνον, Ναξιὰ καὶπαρ’ ἄλλων Ὀξιὰ καλούμενον· ἐπ’ αὐτοῦ σώζονται πολλὰ ἐρείπια, καὶ μάλιστα δεξαμενῶν, τὰ ὁποῖα νομίζομεν, εἶναι ἐρείπια τῆς ἀρχαίας Ὀά ξ ο υ , πιθανώτερον δὲ τῆς Νά ξου , τόσῳ μᾶλλον, καθ’ ὅσον καὶ σήμερον ἀκόμη ἀνορύττουσιν ἐκεῖ ἀκόνια τὰ ὁποῖα ὁ Πίνδαρος, ὁμωνύμως τῇ πόλει ταύτῃ, καθ’ ἣν ἐξωρύττοντο καὶ τὸ πάλαι, ὀνομάζει Ναξίας πέτρας. «Ναξίαν πέτραις ἐν ἄλλαις χαλκοδάμαντ’ ἀκόναν.» (Ἰσ. VI΄. 105). Ναξία λίθος, ἡ κρητικὴ ἀκόνη, λέγει καὶ Στέφανος ὁ Βυζάντιος ἐν λέξει Νάξος .

Ἀμέσως ὑπὸ τὸν λόφον τοῦτον, εἰς τὸν μυχὸν τοῦ λιμένος τῆς Σπιναλόγγας, κεῖται χωρίον Ἐλοῦντα καλούμενον μὲ ἐρείπια ἀρχαίας πόλεως, πιθανὸν τῆς Ὀλοῦντος, ἐξ ἧς καὶ τὸ Ἐλοῦντα κατὰ τὸν γνωστὸν τρόπον, καθ’ ὃν αἱ αἰτιατικαὶ τῶν ἀρχαίων τριτοκλίτων ὀνομάτων γίνονται ὀνομαστικαὶ εἰς τὴν ἡμετέραν γλῶσσαν· ὅτι δὲ τὸ ὁ μεταβάλλεται πολλάκις εἴς ε χωρὶς ν’ ἀνατρέξωμεν εἰς ἄλλα παραδείγματα ἀναφέρομεν αὐτὸ τῆς ἐπιγραφῆς τὸ Ἀπέλλω να ἀντὶ Ἀπόλλωνα. Εἰς τὸ corpus Inscriptiorum ὑπάρχει συνθήκη μεταξὺ Ὀλουντίων καὶ Λατίων, καὶ νομίζομεν ὅτι ἂν ἡ Ὀλοῦς ἔκειτο παρὰ τὸ ῥηθὲν χωρίον ἴσως ἡ Λατὼ ἔκειτο ὅπου τὰ νῦν ἡ Σπιναλόγγα. Ἐπειδὴ ἡ Ὀλοῦς κεῖται πολλὰ πλησίον τῆς ὁποίας ἀνεφέραμεν Νάξου, εἶναι πιθανὸν ὅτι ἡ τελευταία αὕτη ἦτο ἀκρόπολις τῆς πρώτης, χρησιμεύουσα ὡς καταφύγιον ἐν ἀνάγκῃ.

Ἀφίνοντες τὴν Ἐλοῦντα καὶ βαίνοντες δυτικῶς καὶ μεσογείως, ἀπαντῶμεν τὸ χωρίον Φουρνὴν καὶ ὀλίγον δυτικώτερα τοῦτον τὸν τόπον, ἐν ᾧ εὑρέθη ἡ ἐπιγραφή. Εἶναι δὲ λόφος κατάφυτος ἀπὸ ἀμυγδαλέας καὶ περιορίζεται ὑπὸ τριῶν κοιλάδων· ὧν ἡ μὲν πρὸς νότον καλεῖται Σκάφ η τοῦ Μιραμπέλου, ἐν ᾗ κεῖνται τὰ πλειότερα τῆς ἐπαρχίας χωρία, ἡ δὲ πρὸς ἀνατολὰς Τριβαξώνας , καὶ ἡ πρὸς βοῤῥᾶν Χῶραι , ὁμωνύμως τῷ λόφῳ, εἰς τὴν κορυφὴν τοῦ ὁποίου σώζονται καὶ ἐρείπια ἐκκλησίας Βυζαντινῆς, ὡς εἰκάζομεν ἀπὸ τὰς ἐπὶ τῶν τοίχων ζωγραφίας, καλουμένης δὲ Ἅγιος Ἀντώνιος. Ἐκτὸς τῶν ἄλλων ἐρειπίων, σώζονται ἐνταῦθα καὶ λείψανα Κυκλωπείων τειχῶν· ἐκαλεῖτο δὲ κατὰ τὴν ἐπιγραφὴν ἡ πόλις Δρῆρος. Βαίνοντες δυτικώτερα εἰς τὴν Σκάφην τοῦ Μιραμπέλου ἀπαντῶμεν πολλὰ χωρία, ἐν οἷς καὶ τὸ καλούμενον Λατσίδα, ἔνθα ὁ πίναξ φέρει ἐν παρενθέσει Λύκαστος· ἀμφιβάλλομεν ὅμως ἂν ἔκειτο αὐτόθι ἡ Λύκαστος, καθόσον οὔτε ἐρείπια φαίνονται καὶ ἡ πέριξ γῆ δὲν εἶναι λευκή· ἐνῷ κατὰ τὸν Ὅμηρον ἡ Λύκαστος ἦτον ἀργινόεσσα·

«Κρητῶν ὁ Ἰδομενεὺς δουροκλυτὸς ἡγεμόνευεν, Οἳ Κνωσσόν τ’ εἶχον, Γόρτυνά τε τειχιόεσσαν, Λύκτον Μίλητόν τε, καὶ ἀργινόεντα Λύκαστον.»

(Ἰλ. Β. 645).

Βορειοδυτικῶς τοῦ χωρίου τούτου παρὰ τὴν θάλασσαν κεῖται ἕτερον χωρίον Μίλατος καλούμενον, σωζομένου ἀπαραλλάκτως τοῦ ὀνόματος τῆς ἀρχαίας Μιλήτου, καὶ δωρικῶς Μιλάτου, τῆς ὁποίας τὰ ἐρείπια εὑρίσκονται αὐτοῦ. Ταύτης γίνεται μνεία ἐν τῇ ἐπιγραφῇ, καὶ ἄποικοι ἐκ τῆς πόλεως ταύτης ἔκτισαν τὴν ἐν Ἰωνίᾳ Μίλητον. «Φησὶ δ’ Ἔφορος, λέγει ὁ Στράβων, τὸ πρῶτον κτίσμα εἶναι Κρητικὸν (ἡ Ἰωνικὴ Μίλητος) ὑπὲρ τῆς θαλάττης τετειχισμένον, ὅπου νῦν ἡ παλαιὰ Μίλητός ἐστι, Σαρπηδόνος ἐκ Μιλήτου τῆς Κρητικῆς ἀγαγόντος οἰκήτορας, καὶ θεμένου τοὒνομα τῇ πόλει τῆς ἐκεῖ πόλεως ἐπώνυμον.» Στρ. Β. ιδ΄. §. β΄

Καὶ ταῦτα μὲν ἡμεῖς ὡς πρὸς τὰς θέσεις τοῦ τόπου, περιμένοντες τὴν κρίσιν τῶν παρ’ ἡμῖν ἀρχαιολόγων ἐπὶ τῆς ἐπιγραφῆς, μέχρις οὗ φθάσῃ αὕτη εἰς τὸ ἀνέκκλητον τοῦ Βακχίου δικαστήριον. Τὸ ὄνομα Μιραμπ έλον τῆς ἐπαρχίας εἶναι βεβαίως Ἐνετικῆς καταγωγῆς, ἀλλ’ ὁ ἐπίσκοπος τῆς ἐπαρχίας λέγεται Πέτρας · ὅθεν εἰκάζεται ὅτι ὑπῆρχε καὶ πόλις Πέτρα, ἄδηλον ὅμως ποῦ ἔκειτο αὕτη. Ὅταν τὶς ἀναλογισθῇ ὅτι κατὰ τὴν ἐπαρχίαν ταύτην, ἓξ μόλις ὡρῶν μῆκος ἔχουσαν, εὑρίσκονται τοσούτων πόλεων ἐρείπια, πείθεται, νομίζομεν, ὅτι ὁ Ὅμηρος δὲν εἶπεν ὑπερβολὴν Ἑκατόμπολιν ὀνομάσας τῆς Κρήτην· ἀλλ’ ὁποία ἐρήμωσις σήμερον! "

MERABELLO LIBRO D'ORO

http://librodoro.blogspot.com/2011/01/1854.html

Οι δύο Ελλάδες...

Επιστρέφοντας από τις διακοπές μου στα Μάλια της Κρήτης έφερα μαζί μου μια θλιβερή διαπίστωση για τους Αθηναίους και τους κατοίκους των μεγάλων αστικών κέντρων. Η σημερινή κρίση σε μεγάλο βαθμό χτυπά τα αστικά κέντρα ενώ η επαρχία ή τουλάχιστον οι αγροτικές και τουριστικές περιοχές λόγω της ιδιομορφίας του υφίστανται σε μικρότερο βαθμό τις συνέπειες της κρίσης και μπορούν να επιβιώσουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Όχι ότι και οι περιοχές αυτές δεν είχαν τον θλιβερό απολογισμό τους. Πολλά καταστήματα έχουν κλείσει και υπήρξαν  και τρεις αυτοκτονίες, στο διάστημα που βρισκόμουν εκεί , που οφείλονταν σε παράπλευρες συνέπειες της οικονομικής κρίσης.

Ένα σημείωμα που διάβασα στην εφημερίδα «ΤΟ ΠΑΡΟΝ» παρουσιάζει με αντικειμενικό τρόπο την αλήθεια αυτή που την βίωσα όχι μόνο εγώ αλλά και κάθε κάτοικος αστικών κέντρων που επισκέφθηκε το καλοκαίρι οποιαδήποτε τουριστική ή αγροτική περιοχή της Ελλάδος.

Όλο και περισσότεροι συμφωνούν με τις εκτι­μήσει που από μήνες έχουν διατυπωθεί από σοβαρούς οικονομικούς αναλυτές, που βλέ­πουν μακριά, χωρίς χρωματιστά γυαλιά, ότι η καταιγίδα που σαρώνει τη χώρα μας θα οδηγή­σει σε μια εντελώς άλλη κατάσταση απ' αυτήν που ξέραμε. Σε δύο Ελλάδες! Την Ελλάδα των αστικών κέντρων και την Ελλάδα της περιφέ­ρειας. 

Η πρώτη θα ζήσει πολύ σκληρά τις συνέ­πειες των αλλαγών που προκάλεσε και θα συνεχίσει να προκαλεί  η οικονομική κρίση. Θα είναι δύσκολη η επιβίωση...

Αντίθετα η Ελλάδα της περιφέρειας θα είναι σε πλεονεκτικότερη θέση. Το κηπάκι του κάθε κατοίκου που ζει σε αγροτικές περιοχές  συν το γεγονός ότι το κόστος της καθημερινότητας είναι πολύ πιο φτηνό σε σχέση με τις αστικές περιοχές και  τις μεγαλουπόλεις, δίνει μια ανάσα ζωής από την επιβάρυνση των οικογενειακών οικονομιών από τα άθλια οικονομικά μέτρα της σημερινής κυβέρνησης.  Η  αγροτική πα­ραγωγή και, το κυριότερο, ο τουρισμός, με προτεραιότητα στα νησιά, θα είναι αναγκαία οι δύο άξονες όπου θα κατευθυν­θούν πιο εύκολα οι όποιες μελλοντικές επενδύσεις ανασυγκρότησης της οικονομίας.  Κι αυτό ήδη αρχίζει να διαφαί­νεται. Μικρότερες είναι οι οικονομικές δυσκο­λίες στην περιφέρεια από τα μέτρα. Μια άλλη ένδειξη επιβεβαίωσης του γεγονότος αυτού είναι ότι ήδη πολλοί μετακομίζουν από την Αθήνα στην επαρχία, στο «χωριό» τους.

Η Ελλάδα των δύο ταχυτήτων είναι ένα αναπόφευκτο γεγονός της σημερινής κρίσης.

κγ

Τα «σκιλαράκια» του καλοκαιριού

Ο Choco και η παρέα του

Κάνοντας μια ανάρτηση στο FACEBOOK με φωτογραφίες από την επιστροφή μου στην Αθήνα πληροφορήθηκα τυχαία ότι το ένα από τα σκυλάκια που με συντρόφευαν στις βόλτες μου, στην παραλία των Μαλίων μπροστά από το Dolphin Bar είχε όνομα και τον έλεγαν Choco. Πρόκειται για το σκυλάκι με το περιλαίμιο στην παραπάνω φωτογραφία.

Ο Choco λοιπόν και η παρέα του αλώνιζαν την παραλία συνοδεύοντας τον κάθε περιπατητή δίπλα στο κύμα από την παραλία του παλιού ξενοδοχείου Γραμματικάκη μέχρι το τέλος της παραλίας του Sirens Beach Hotel. Σε όλο το διάστημα, μπερδεύονταν στα πόδια μας και πολλές φορές πότε το ένα και πότε το άλλο, μας έσπρωχναν με  το κεφαλάκι τους για να προχωρήσουμε.

Χαρούμενα, παιχνιδιάρικα έκαναν παρέα με όλους και έτρωγαν και κανένα λουκουμά ή άλλα καλούδια από τα χέρια των τουριστών.

Στον φίλο μου τον «σκιλαράκο» Choco, την παρέα του και στην αφεντικίνα του υποθέτω την Δανάη, που άφησε ένα μήνυμα στο facebook κάτω από την φωτογραφία του Choco, είναι αφιερωμένη η σημερινή ανάρτηση για ένα άλλο πρωτευουσιάνο «σκιλαράκο» που συνάντησε και περιγράφει ο δημοσιογράφος Γιώργος Φρατζεσκάκης στο τελευταίο «Κ» της Καθημερινής.

Περισσότερες φωτογραφίες του Choco και της παρέας του θα βρείτε στο Facebook στο album Ο CHOCO και η παρέα του (Καλοκαίρι 2011)

Κών. Γραικιώτης

 

Τα «σκιλαράκια» του Αυγούστου

Μια απογευματινή βόλτα με την Κίρκη στο κέντρο της Αθήνας παρέα με ένα αδέσποτο φιλαράκι.

Λατρεύω την Αθήνα τον Αύγου­στο! Οσοι την εγκαταλείπουν για να ακολουθήσουν τους άλλους «Αθηναίους» στους Αγίους Τόπους της αναψυκτικής τους Σταυροφορίας είναι προδότες και θα έπρεπε να τους απαγορευ­τεί η επανείσοδος. Φέρτε το τείχος στα διόδια των Αφιδνών!

Η  Αθήνα του Αυγούστου είναι η πόλη που ονειρεύομαι τους υπόλοιπους 11 μήνες. Κάθε μέρα, φορτώνω την Κίρκη στο σακίδιο και ποδηλατώ μέχρι το Σύνταγ­μα. Κάθε μέρα, ξεκινάμε από την Ερμού και κυκλώνουμε τους ενοποιημένους αρχαιολογικούς χώρους, βολτάροντας με την ίδια άνεση που θα έπρεπε να είχε η βασιλική οικογένεια, όταν έκανε τον περίπατο της στα κτήματα του Τατοΐου!

Αλλά δεν είναι αυτό που ήθε­λα να σας πω. Το θέμα μου είναι τα «σκιλαράκια». Ξέρετε: τα καλοζωισμένα αδέσποτα μιας γειτονιάς, που, ξαφνικά, απο­φασίζουν να σε ξεναγήσουν στα λημέρια τους, παρέα με το σκύλο σου, και δεν φεύγουν από το πλευρό σου παρά μόνον όταν η βόλτα τελειώσει...

Η Αθήνα τον Αύγουστο –δεν ξέρω γιατί- είναι γεμάτη με «σκιλα­ράκια», τα αυτόκλητα φιλαράκια (εξ ου και το «ι» στο όνομα τους) των δεσποζόμενων σκύλων και των αφεντικών τους. Προχθές το απόγευμα, ο εικονιζόμενος σκιλαράκος μάς συνόδευσε από την αρχή της Ερμού μέχρι το Αστεροσκοπείο, διασχίσαμε μαζί το λόφο των Μουσών, ήπιαμε καφέ στο Θησείο και επιστρέψαμε στο σημείο όπου είχα κλειδώσει το ποδήλατο. Σε όλο το διάστημα, ενοχλούσε παιχνιδιάρικα την Κίρκη, έσπρωχνε το κεφάλι του στο μπούτι μου και προπορευό­ταν στα σημεία όπου υπάρχουν αγέλες, ανοίγοντας  δρόμο σαν προπομπός αγγελιαφόρος!

Στο τέλος της βόλτας, σκέφτη­κα ότι ήρθε η ώρα για την αμοιβή του. Μπήκα στο πιο κοντινό φαστφουντάδικο (μια στις τόσες, λίγο junk δεν βλάπτει...) και του πήρα μια μερίδα μπιφτέκια. Τα έφαγε, όχι καταβροχθίζοντας τα, όπως θα έκανε ένας πεινασμένος αλήτης, αλλά με μια ευγένεια που φαινόταν να λέει: «Εγώ για την παρέα ήρθα... Αλλά, τέλος πάντων, να μη σας προσβάλω...».

Στο δρόμο για το σπίτι, παρα­τηρούσα την Κίρκη. Θα μπορού­σα να ορκιστώ ότι διέκρινα μια φευγαλέα λάμψη ζήλιας στα μά­τια της. Μπααα. Ιδέα μου...

ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΦΡΑΝΤΖΕΣΚΑΚΗ Ιk9mailbox@yahoo.com

Από το «Κ» της Καθημερινής