Tο «Μυστήριο της Πολιτείας Χάμελιν» στα Μάλια

Tο «Μυστήριο της Πολιτείας Χάμελιν»

Μήπως σας έτυχε να δείτε  το εμπνευσμένο έργο του Θ. Μοσχόπουλου "Το μυστήριο της πολιτείας Χάμελιν"΄; 

Γνωρίζετε την πολιτεία Χάμελιν; Ή μήπως Χάμελν που βρίσκεται στην κάτω Σαξονία -στη Γερμανία, δηλαδή- και που ένα μυστήριο πλανάται πάνω απ' αυτήν!

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος μας χαρίζει μία εκδοχή άκρως απολαυστική, που δεν της λείπει ούτε το χιούμορ, ούτε όμως και το μυστήριο.

Με διαρκείς εναλλαγές και μεταπηδήσεις των ηθοποιών από ρόλο σε ρόλο, η ιστορία ξεδιπλώνεται με κέφι, ενέργεια, φαντασία, ακουμπώντας πάνω σε ένα πρωτότυπο κείμενο γεμάτο φρεσκάδα, οξύνοια και εξαιρετική αίσθηση του χιούμορ.

Τι συμβαίνει λοιπόν στην  πολιτεία αυτή;

Ένα τραγούδι και η ιστορία ξεκινάει!!

"Μακριά, μακριά, στον τόπο δίχως πρέπει, στον τόπο δίχως όχι, στον τόπο δίχως μη, μπείτε όλοι στη γραμμή..."

Μικρά και μεγάλα παιδιά γνωρίζουν -λίγο πολύ- τι συνέβαινε κατά τον Μεσαίωνα. Ακόμα κι αν δεν γνωρίζουν λεπτομέρειες, έχουν καταλάβει πως η ζωή ήταν πολύ δύσκολη. Ο Μεσαίωνας μπορεί να ήταν σκοτεινός αλλά όχι για την πολιτεία Χάμελιν! Στο Χάμελιν οι άνθρωποι ήταν ευτυχισμένοι, πλούσιοι, χορτάτοι. Δεν τους έλειπε τίποτα! Χάρη στην εξαιρετική διακυβέρνηση του δημάρχου δεν είχαν κανένα πρόβλημα!! Τραγουδούσαν, χόρευαν, έτρωγαν μέχρι σκασμού!

Μία ομάδα από φουκαράδες πλανόδιους τροβαδόρους του Μεσαίωνα, μενεστρέλους τους λέγανε, αποφάσισαν να πάνε ως εκεί, για να βγάλουν χρήματα. Μα, όταν έφτασαν, η πολιτεία σε τίποτα δεν θύμιζε το φημισμένο Χάμελιν. Η μπάντα των μενεστρέλων αλλάζει ρούχα, φοράει μεσαιωνικές στολές ιπποτών και έρχεται να λύσει τραγουδώντας και παίζοντας μαζί με τους θεατές το «Μυστήριο της Πολιτείας Χάμελιν». Μπορεί η ιστορία να είναι αληθινή, ή είναι απλώς ένας μύθος (ή θρύλος);

Έρημη πόλη, κλάματα ακούγονταν μέσα από τα σπίτια. Μόνο τρία παιδιά βρήκαν οι τροβαδούροι μόνο που δεν ήταν σε θέση να τους εξηγήσουν τι συνέβει. Σιγά σιγά, έμαθαν την ιστορία. 

Τόσο χορτάτοι ήταν στο Χάμελιν οι κάτοικοι, ώσπου δεν μπορούσαν να φάνε άλλο από το τόσο φαγητό που είχαν. Έτσι, η πόλη γέμισε φαγητά, σκουπίδια με ενοχλητική μυρωδιά! Ο δήμαρχος βρήκε την λύση!! Ποντίκια! Τα ποντίκια θα έτρωγαν τα σκουπίδια και όλοι θα ήταν ευχαριστημένοι. Το φαγητό όμως ήταν τόσο πολύ που ποντίκια από άλλες πόλεις μετανάστευσαν στο Χάμελιν, για μια καλύτερη ζωή! Και το πρόβλημα πια ήταν τα ποντίκια! Οι πολίτες πια δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα κι έτσι ο δήμαρχος κάλεσε συμβούλιο! Σαν από μηχανής θεός εμφανίστηκε μία μορφή παράξενη και σκοτεινή, ο αυλητής. Κάτι τους είπε, εκείνοι κάτι απάντησαν και έφυγε. Πολύ μυστήριο γύρω από τη συζήτηση αυτή.

Τα ποντίκια εξαφανίστηκαν... Ποιος τα έδιωξε; Μήπως ο αυλητής με τη μουσική του; Λείπουν όμως και τα παιδιά του Χάμελιν!! Ποιος τα πήρε; Μήπως ο αυλητής; Γιατί, όμως, δεν ήταν ευτυχισμένα τα παιδιά του Χάμελιν; Μήπως έφταιγαν οι γονείς; Θα ξαναγυρίσουν άραγε ή θα ακολουθήσουν το δικό τους δρόμο;

Πίσω από την ιστορία μας κρύβεται ένας μύθος-θρύλος ή μία αληθινή ιστορία, που απασχόλησε πάρα πολλούς, όπως τους αδερφούς Γκριμ.

Έχετε ακούσει τη λεγόμενη Σταυροφορία των παιδιών; Σχεδόν οκτώ αιώνες μετά ακούμε ξανά αυτήν την ιστορία από τους τροβαδούρους, που την άκουσαν, έγινε πια δική τους ιστορία -κτήμα τους- και μπορούν να μας την αφηγηθούν.

Μισό λεπτό! Το έργο μιλάει για παιδιά! Ποιοι όμως είναι τα παιδιά;! Ή μήπως δεν μιλάει απλά για τα παιδιά αλλά μιλάει και για τους μεγάλους:

Τα μηνύματα της ιστορίας γίνονται αμέσως αντιληπτά και από τους μεγάλους αλλά και από τους μικρούς πανέξυπνους θεατές, οι οποίοι δεν κρατιούνται και σχολιάζουν "Έτσι είναι!! Δίκιο έχουν", όταν οι ηθοποιοί παροτρύνουν τους γονείς να μην δουλεύουν τόσο, αλλά να περνούν ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά τους! Το έργο επίκαιρο, μας μιλά για την προσοχή που πρέπει να δίνουμε στα παιδιά μας, την ουσιαστική ενασχόληση μαζί τους, την υποστήριξη, την ενθάρρυνση, την αποδοχή της διαφορετικότητάς τους και την κατανόηση των επιλογών τους. Κυρίως, την αγάπη μας για εκείνα! Γιατί, πώς να το κάνουμε, η αγάπη μένει!

Και τώρα στα καθ’ ημάς:

Το εξαιρετικό αυτό έργο είχαμε την ευκαιρία να το απολαύσουμε στις 5.9.2018 στα Μάλια της Κρήτης με το ΣΧΗΜΑ 7.

Η παράσταση – με είσοδο ελεύθερη – δόθηκε με πρωτοβουλία/ χρηματοδότηση της Κοινωφελούς Επιχείρησης Δήμου Χερσονήσου, με τη συνδρομή του ΚΟΙΠΟΔΙ ΔΙΚΤΥΟ Π. ΣΥΛΛΟΓΩΝ και με την συνδρομή της Χορωδίας Μαλίων.

Σκηνοθεσία-Γενική επιμέλεια: Κώστας Μεταξάκης .

Σύνθεση-Μουσική διδασκαλία : Άγγελος Αρβανίτης

Κινησιολογία :Χαρά Καράλη

Ζωγραφική σκηνικού- κατασκευή σκηνικών αντικειμένων: Μάνια Ράδοβιτς

Κατασκευή σκηνικού : Μανούσος Μαυροφοράκης

Επιμέλεια αφίσας προγράμματος :Γιάννης Δημητράκης

Τηλεοπτικό σπότ :Μαρία Παπαδάκη

Έπαιξαν οι : Σοφία Δερμιτζάκη, Μάνος Ζειμπέκης, Βαρδής Σαμαριτάκης, Χάρης Σουλτάτος, Ελένη Στρατάκη.

Φιλική συμμετοχή :Δημήτρης Φοινίτσης

Αξίζουν συγχαρητήρια σε όλους για την όμορφη βραδιά και την πολύ ωραία παράσταση που παρακολουθήσαμε.

Θεοφάνης Γραικιώτης : Το πέταγμα των λευκοτσικνιάδων

Λευκοτσικνιάδες στη νησίδα Γιαλούρη

Το πέταγμα των λευκοτσικνιάδων

Γράφει ο Θεοφάνης Γραικιώτης

Αγνάντευα το γαλάζιο του ουρανού.

Από κάτω το γαλάζιο της θάλασσας των Μαλίων.

Το γαλάζιο του ουρανού.

Απέραντη θεατρική σκηνή.

Και ιδού. Η παράσταση αρχίζει.

Σμήνος πουλιών σε σχηματισμούς.

Ανυψώνονται. Βυθίζονται.

Περνούν αστραπιαία πάνω από τα κύματα.

Ξαναανυψώνονται.

Ο αρχηγός δίνει το σύνθημα.

Σχηματίζουν το «V» το σήμα της Νίκης.

Μετά πετούν εις «φάλαγγα κατ’ άνδρα».

Κάνουν ένα τεράστιο λούπιν.

Σχηματίζουν καρδιά.

Μετά αραιώνουν

Ξανασμίγουν.

Μαύρη κουκίδα το σμήνος αρχικά μετά το αντάμωμα γίνεται καλλίτερα ορατό.

Ένα αόρατο παράγγελμα.

Και όλο το σμήνος αλλάζει πορεία.

Συγχρονισμένα· συντονισμένα.

Σε μια μαγευτική πειθαρχία.

Τελικά προσγειώνονται στο νησί του Γιαλούρη.

Η παράσταση τελείωσε.

Ζήλεψα την ελευθερία τους.

Θα ‘θελα πολύ να πέταγα μαζί τους...........

Σεπτέμβρης  2013

Θεοφάνης Γραικιώτης

75 χρόνια από την "Μάχη της Κρήτης"

75η ΕΠΕΤΕΙΟΣ TΗΣ ΜΑΧΗΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

Χίτλερ, να μην το καυχηθείς πως πάτησες την Κρήτη,

ξαρμάτωτη την ηύρηκες κι έλειπαν τα παιδιά τση,

στα ξένα πολεμούσανε πάνω στην Αλβανία,

μα πάλι πολεμήσανε.

Σαν σήμερα, το πρωί της 20ης Μαίου του 41 ξεκίνησε μια από τις επικότερες μάχες στην παγκόσμια ιστορία, η Μάχη της Κρήτης, με μια πρωτοφανή για τα δεδομένα της εποχής επιχείρηση κατάληψης του νησιού από αέρος με την ρiψη χιλιάδων Γερμανών αλεξιπτωτιστών... και τους Κρητικούς, γέρους και γυναικόπαιδα, στα λιγοστά τους άρματα αλλά με τεράστια ψυχή να προσπαθούν - με την βοήθεια ελλειπών συμμαχικών δυνάμεων - για το ακατόρθωτο ...

Βροντά κι αστράφτει ο ουρανός και σειέται ούλη η πλάση

... και τέτοια μέρα του Μαγιού να μην ξαναπεράσει

Η Μάχη της Κρήτης της μέσα από το κινηματογραφικό αρχείο του Στρατιωτικού μουσείου αγώνων Ρεθύμνης και μέρος ταινίας του ΥΕΘΑ

Just like today - on the morning of 20 May 1941, began one of the most significant battles of WW2... the Battle of Crete... not only the first battle where German paratroops were used on a massive scale, but also the first mainly airborne invasion in military history, the first time the Allies made significant use of intelligence from the deciphered German Enigma code, and the first time invading German troops encountered mass resistance from a civilian population.

Facebook/Festivalaki: Cretan festival of Arts & Culture

Για την «Μάχη της Κρήτης και πληρέστερη ενημέρωση διαβάστε τις προηγούμενες αναρτήσεις του boraenai.blogspot.com

•  ΑΝΤΩΝΗΣ ΓΡΑΙΚΙΩΤΗΣ : Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΕΖΗΣΑ : http://boraeinai.blogspot.gr/2013/05/blog-post_1475.html

• Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ : “Εάν δεν ήταν η Κρήτη...: http://boraeinai.blogspot.gr/2015/05/blog-post_42.html

• Η Μάχη της Κρήτης (20-31 Μαΐου 1941) : http://boraeinai.blogspot.gr/2013/05/20-31-1941.html

• Ένα χρονικό της Μάχης της Κρήτης στο Ρέθυμνο : http://boraeinai.blogspot.gr/2013/05/blog-post_1469.html

• ΣΤΟΝ ΑΠΟΗΧΟ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΟΙ ΕΚΤΕΛΕΣΕΙΣ : http://boraeinai.blogspot.gr/2013/06/blog-post_4742.html

  kgrek.

Ολοκληρώθηκε η 1η Έκθεση φωτογραφίας στα Μάλια

 

 

«Ο τόπος μας μέσα από τα μάτια των συντοπιτών μας»

Φωτογραφίες από την έκθεση

Μέσα σε μια ζεστή ατμόσφαιρα ολοκληρώθηκε η 1^η Έκθεση φωτογραφίας με θέμα: «Ο τόπος μας μέσα από τα μάτια των συντοπιτών μας» στο Παρθεναγωγείο Μαλίων.  Ασπρόμαυρες, αλλά και έγχρωμες φωτογραφίες που θύμιζαν πίνακες ζωγραφικής, αφού η καλλιτεχνική πινελιά ήταν αισθητή, σκηνές από την καθημερινότητα, εικόνες από την φύση, λεπτομέρειες που τράβηξαν την προσοχή των φωτογράφων ήταν ορισμένες από τις εικόνες που αντικρίσαμε στην έκθεση.

Η έκθεση πραγματοποιήθηκε 14 και 15 Μαρτίου 2015, από τη Φωτογραφική Ομάδα Μαλίων, μια παρέα νέων και ερασιτεχνών φωτογράφων οι οποίοι μας αναφέρουν:

«Η φωτογραφία είναι η ένωση της τέχνης με την επιστήμη. Είναι η οπτική γωνία που αντιλαμβανόμαστε την καθημερινότητα, αυθόρμητη και απαλλαγμένη από κάθε υποκριτικό σχεδιασμό ή προετοιμασία. Είναι η αγωνία του φωτογράφου να κλειδώσει τη στιγμή για πάντα, να την περάσει στην αιωνιότητα...Η φωτογραφία είναι τέχνη, πάθος, έρωτας, ματαιοδοξία, αγάπη για τη στιγμή, ελατήριο για τη φαντασία, πρόκληση! Είναι μνήμη, επιστήμη, άποψη, ταξίδι, γνώση. Είναι αλήθεια και ψέμα μαζί όπως είναι και κάθε μορφή τέχνης. Από τη μία είναι ένα χαρτί γεμάτο χημικά και χρώματα, ενώ από την άλλη είναι μια συλλογή συναισθημάτων. Από τη μία είναι η στιγμιαία αποτύπωση της στιγμής, ενώ από την άλλη ένας οδηγός για το ταξίδι στο χρόνο και στο χώρο. Μια φωτογραφία δίνει αξία στη στιγμή και σε κάθε τι (πρόσωπο ή πράγμα) που απαθανατίζει (απαθανατίζω=φωτογραφίζω, αποθανατίζω=σκοτώνω). Κάτι που δείχνει καθημερινό και ίσως ασήμαντο, όπως ένα μικρό κοχυλάκι στην άμμο την ώρα που το παίρνει το κύμα, το κάνει να φαίνεται μοναδικό ή ακόμα καλύτερα του προσδίδει την πραγματική του αξία!

Την αγαπάμε διότι η φωτογραφία κατασκευάζει την πραγματικότητα είτε έχει αυτή την πρόθεση είτε όχι. Γιατί μπορείς να μοιραστείς στιγμές, καταστάσεις, αλλά και να τις κρατήσεις για πάντα. Διότι διεγείρει τη φαντασία αφού αφήνεται ελεύθερη. Ένα χαμόγελο, δυο μάτια, ένα σούρουπο, μια αγκαλιά ανοιχτή ή μια υψωμένη γροθιά... αυτά είναι εκεί,  μόνα τους αλλά πανίσχυρα να ξυπνήσουν αναμνήσεις ή να κεντρίσουν τη σκέψη. Η φωτογραφία είναι για όσους δε φοβούνται να αφεθούν σε συναισθήματα, για όσων η σκέψη τρέχει, για όσους γοητεύονται από την αναζήτηση και δε βολεύονται με τα έτοιμα.

Όλα αυτά λοιπόν, συναισθήματα, εικόνες, πρόσωπα από το παρελθόν αλλά και από το παρόν, καταφέραμε και τα εκθέσαμε με πολύ αγάπη σ’αυτό το ζεστό και φιλικό περιβάλλον, προκαλώντας στους Μαλιώτες που επισκέφθηκαν την έκθεση, πλήθος συναισθημάτων θαυμασμού, χαράς αλλά και συγκίνησης, καθώς ξύπνησαν αναμνήσεις και ξαναζωντάνεψαν μνήμες από τα παλιά…  »

Και κλείνοντας, εξέφρασαν τις θερμές τους ευχαριστίες σε όλο αυτόν τον κόσμο που με μεγάλη χαρά ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα, αλλά και τους χορηγούς, καθώς και το σύλλογο γυναικών «Εστία» και τον κ Μουντράκη, που τους ενθάρρυναν, τους πίστεψαν, τους στήριξαν.

Η φωτογραφία ελευθερώνει την φαντασία μας δήλωσαν στο τέλος οι γλυκύτατοι φωτογράφοι που μάγεψαν και συγκίνησαν με τα έργα τους και  μας υποσχέθηκαν: « … στην επόμενη με το καλό».

http://www.candianews.gr/2015/03/17/o-topos-mas-mesa-apo-ta-matia-ton-sintopiton-mas-fotografies-apo-tin-ekthesi/

Έκθεση φωτογραφίας για τα Μάλια

Στις 14 και 15 Μαρτίου 

Η "Φωτογραφική Ομάδα Μαλίων" (Φ.Ο.Μ) σε συνεργασία με το "Σύλλογο Γυναικών “Εστία" σας προσκαλούν, στην 1η έκθεση φωτογραφίας με θέμα τον τόπο μας μέσα από τα μάτια συντοπιτών μας, στις 14 και 15 Μαρτίου 2015, στο πρώην Παρθεναγωγείο Μαλίων.

 Η επιθυμία για έκφραση και δημιουργία και η ανάγκη επικοινωνίας σε καλλιτεχνικό και ανθρώπινο επίπεδο ένωσε μια ομάδα νέων και ερασιτεχνών φωτογράφων να στήσει αυτή την έκθεση αναφέροντάς  μας:

“Ο κόσμος μας, μικρά καθημερινά στιγμιότυπα, που άλλοτε περνούν απαρατήρητα κι άλλοτε μας αγγίζουν βαθιά. Η ομορφιά κρύβεται ίσα ίσα σ’ αυτές τις μικρές στιγμές και το μόνο που χρειάζεται είναι το βλέμμα – ο φακός που θα την αναδείξει. Με αυτή την προσέγγιση διαλέξαμε τα θέματά μας και με αυτή την πρόθεση, σας καλούμε να μοιραστείτε το ταξίδι μας. Κανένα θέμα δεν είναι ταπεινό, κανένα πρόσωπο άσχημο, κανένα τοπίο αδιάφορο.

Η φωτογραφία έχει έναν ιδιαίτερο δεσμό με τον χρόνο και αυτό το χαρακτηριστικό μαγεύει και ξορκίζει. Πάντα όλα, έχουν συμβεί πριν αποτυπωθούν με φως στην άυλη εικόνα. Έχουν συμβεί γύρω μας, στο μυαλό μας, στην καρδιά μας. Ο τρόπος, η έκφραση, η άποψη, η τοποθέτηση, η συμμετοχή, είναι η συνέχεια μιας φωτογραφικής πορείας».

Ας τα χαρούμε μαζί!

Η έκθεση είναι ανοιχτή προς όλους.

Ωράριο Λειτουργίας:
Σάββατο - Κυριακή
16.00 – 22.00μμ
Συμμετέχουν με φωτογραφίες τους οι:

- Γραικιώτης Κωνσταντίνος
- Καλογεράκη Εύα
- Κατσούλης Νίκος
- Κυβερνητάκη Μαρία
- Νεραντζούλης Ανδροκλής
- Παχυγιαννάκης Μάνος
- Πετράκη Αντωνία
- Πετράκης Κώστας
- Ρουσάκης Γιώργος
- Fox Jerry

http://www.cretalive.gr/culture/view/ekthesh-fwtografias-gia-ta-malia/231578

Ο ΚΑΤΣΑΟΥΝΗΣ ΚΙ Ο ΓΑΪΔΑΡΟΣ ΤΟΥ

Το διάβασα στην εφημερίδα "ΚΡΗΤΙΚΑ ΝΕΑ" καθώς κατέβαινα για τις διακοπές μου στα Μάλια και μου άρεσε πολύ. Πρόκειται για ένα πολύ τρυφερό κείμενο, σε κρητική διάλεκτο, για την σχέση που είχαν τα παλιά χρόνια οι άνθρωποι με τα γαϊδουράκια τους. Είμαι βέβαιος ότι και εσείς, όπως συνέβει και με εμένα, θα συγκινήθειτε ιδιαίτερα με την ΑΝΘΡΩΠΙΑ που προβάλει αυτό το κείμενο. (Και μια συμβουλή : Έστω και αν σας δυσκολέψει η γλώσσα του κειμένου φθάστε την ανάγνωση μέχρι την τελευταία λέξη του.Αξίζει τον κόπο!!)

 

Μιχάλη Πριναράκη :  Ο ΚΑΤΣΑΟΥΝΗΣ ΚΙ Ο ΓΑΪΔΑΡΟΣ ΤΟΥ 

 

Ένα πολύ τρυφερό κείμενο σε κρητική διάλεκτο που θα σας συγκινήσει ιδιαίτερα με την ΑΝΘΡΩΠΙΑ του

Σκαλίζοντας τα παλιά χαρτιά μου βρήκα τούτο το κείμενο που 'χα γράψει τον Αύγουστο του 1962 πριν δηλαδή, κάτι παραπάνω από μισόν αιώνα. Θυμόσοφοι και χορατατζήδες οι γερόντοι του χωριού μας δίνανε πολλές αφορμές σ' όσους είχανε διάθεση ν' ασχοληθούνε μαζί τους και να τους καταγραφούνε. Ένας τέτοιος ήτανε κι ο μπάρμπα - Μανώλης, ένα γεροντοπαλίκαρο, που τόνε παρανομιάζανε Κατσαούνη. Κείνα τα χρόνια υπήρχανε στα χωριά μας, γάιδαροι με τέσσερα πόδια, σχεδόν όσοι κι οι αθρώποι. Τότες δεν υπήρχανε ούτε οι αγροτόδρομοι, ούτε τ' αγροτικά αυτοκίνητα, που εκτοπίσανε εντελώς τα τετράποδα. Ένας κι αμοναχός γάιδαρος, υπάρχει ακόμα στο χωριό μας. Κι είναι να λυπάται κανείς πως μαζί με τσι γαϊδάρους, εχάθηκενε κι η αθρωπιά από πολλά απ' τα χωριά μας.

Κατσαούνη τόνε παρανομιάζανε το μπαρμπα-Μανωλή στο χωριό. Ήταν ένας καλόβολος κι αγαθός γέρος, ξερακιανός κι αποκούντουρος τύπος, πετραντράκι, όπως τσοι λέμε. Τα ογδονταδυό ντου χρόνια είχανε στραπατσάρει το λιγνό και λίγο κορμίν-του κι όμως δεν το λυγίσανε.

Ντρέτος ντρέτος ο μπαρμπα-Μανώλης εσηκώνουντανε μόλις έκραζεν' ο πρώτος πετεινός, έστρωνε ν-το γάιδαρο κι εκαβαλίκευγενε να πάει στου Τρούλου, ετσά το λέγαν το κατατόπι, για να ξεπατώσει αχινοπόδους, προσανάμματα δηλαδή, να τσοι πάει στη χώρα για το μεροκάματο.

Χασαρής έτυχε κι ο γάιδαρος κι ούλη ν-την ώρα καβγάδες και τραχαπαλέματα είχανε με το μπαρμπα-Μανώλη, που ωστόσο δεν του κουγιουρντούσανε οι ίδιες έγνοιες του γαϊδάρου και δεν έπαιρνεν' από τέθοια. Με λίγα λόγια δεν εσυβάζουντονε σε τούτο να κι η στραβόβεργα του Κατσαούνη πλιο πολλή ώρα εβρίσκουντονε στον αέρα και στη ράχη του γαϊδάρου για να τόνε κατσαμουλώσει, να τον ηρεμήσει θα πει, παρά στο χώμα, για να βοηθά τα γέρικα πόδια να σέρνουνται.

"Να σε κάμω θέλω παντέρμε να μη σου μυρίζει μουδέ πουλόζουμο". Έλεγεν ο γέρος κι ανεβοκατέβαζεν' τη στραβόβεργα στη ράχη του γαϊδάρου όντε θελα τύχει να σταθεί να μυρίζεται τσοι καβαλίνες στο δρόμο.

"Μυρωδικά θέλεις παντέρμε;" είπενε πάλι ο γέρος μιαν άλλην ημέρα μανισμένος. "Εγώ θα σου δώσω". Και φτάνοντας στη χώρα αγόρασενε μια μουστρουχίνα και την εγέμωσενε καβαλίνες και την έδεσενε στη μούρη του γαϊδάρου, να τσι 'χει λέει να τσι μυρίζεται, για να μην ξαργεί στη στράτα. Μα 'χενε λέω και τούτος ο γάιδαρος πολλά κουσούργια και μαζί με ούλα ήταν και ξεσελιάρης και λίγο λίγο βάρος να 'χεν πάει από τη μια μπάντα παραπάνω, εξεσέλανε κι έφευγε ν-το σομάρι μπίτι από τη ράχη ν-του.

"Ω την παντέρμη τη ράχη σου α δεν είναι ζυγαριά του φαρμακοτρίφτη». Έλεγεν ο Κατσαούνης του γαϊδάρου όντε θελα ξεσελίσει κι έβανενε μιαν πέτρα στο πλιο αλαφρέ δεμάτι για να σοβαρίζει.

Κάθε φορά που ξεφόρτωνε ν-τα δεμάθια, έβγανενε κι έναν τρόχαλο πέτρες από μέσα κι οι χωραίτες τόνε χορατεύγουντανε:

«Αγκάθες, ετσά τσοι λεν τσ' αχινοπόδους οι χωραίτες, έφερες μπαρμπα-Μανώλη γή πέτρες;"

«Έμαθα ζάβαλο πως αρχίζετε και στι πετάτε και μια και δεν έχετε επαδά μπόλικες σας τσι 'φερα...», έλεγε κι εκείνος πειραχτικά, γιατ' ήτανε και τούτος χορατατζής.

Είχενε και το κακό Χούι ο γάιδαρος, όπως έλεγεν ο μπαρμπα-Μανώλης κι ατζοπάθιενε όντε τον εφόρτωνενε και πολλές φορές του πάθιενε το σκοινί και δεν εμπόργιεν' ο γέρος να το σύρει, να το περάσει στο σκαρβέλι κι εταραχούντανε. Εγκάνιζενε κιόλας κι εξανέμιζενε όντε θελα δει άλλους γαϊδάρους κι εσκαρνεύγουντανε διαολοπαράξενα όντε θελα μυγιαστεί.

Τουτανά και τουτανά εταραχούσα ν-το γέρο, μα 'τόνε το παντέρμο "γερό χτήμα", όπως το 'λεγεν ο ίδιος και δεν ήθελενε λέει να το βγάλει από τα χέργια ν-του.

«Μπαρμπα-Μανώλη, μην ξεσυνορίζεσαι του γαϊδάρoυ, μα όπως δεν μπορεί αυτός να σε κάμει γάιδαρο, δεν μπορείς και του λόγου σου να τόνε κάμεις άθρωπο. Του λόγου σου 'σαι κακό μπράμα μπλιο, μόνα να ξανοίξεις να βρεις κιανένα κακογαϊδουράκι να ταιργιάζετε, μα δεν είναι δα και βαρέ φορτίο οι αχινοπόδοι». Του 'πεν ένας χωριανός μια μέρα που τον είδενε να τσακώνεται πάλι με το γάιδαρο.

«Δεν είναι ζάβαλε ετσά που τα λες, μόνο γύρευγε τη δουλειά σου...». Αποκρίθηκεν ο γέρος μανισμένος, που δεν ήθελεν ωστόσο να το βάλει κάτω.

«Οχ' άλλως μπαρμπα-Μανώλη, μα δε σ' είπα δα και καμπούρη...» Διαμαρτυρήθηκεν ο άλλος για το ύφος του γέρου.

«Είντα κι ανε ν-το 'πες μωρέ δεν είμαι...» Είπενε πάλι ο γέρος πλιο μανισμένος τούτην τη φορά.

«Θωρώ το μπάρμπα μόνο γεια σου και... ξα σου...»

Ο Κατσαούνης ήταν ακόμα περήφανος για δυο πράγματα, για τη ντρέτη ράχη ν-του, που δεν μπορέσανε τα 88 ν-του χρόνια να σκεβρώσουνε και για το γιοργαλή και γερό γάιδαρο ντου. Κι ετούτος λέω δα, του τα σούρεψενε, τα κουτσομπόλεψενε θα πει και τα δυο. Για τούτο να του κακοφάνηκενε του Μανωλιού, ειδάλλως ήταν εκείνος και καλοσυνάς και γλυκομίλητος με τσ' αθρώπους, μόνο πως ετσακώνουντανε με το γάιδαρο γιατί δεν του πολυπήγαινενε σορδινιά, με τα νερά ν-του δηλαδή. Οι Κυριακάδες κι οι σκόλες ήτανε μέρες καλές και ξεκούραστες για το μπαρμπα-Μανώλη μα και για το γάιδαρο. Χαράματα, πάλι,-σηκώνουντανε ο γέρος, αχεροτάιζεν κι επότιζεν το γάιδαρο ν-του, ετάιζενε κι' επότιζενε στσ' όρθες και τα κουνέλια, και με την πρώτη καμπάνα έμπαινενε στην εκκλησά τ' Αι-Γιαννιού, γιατ' ήτανε και θρήσκος. Απολείτουργα εγιάερνενε στο φτωχικό ν-του, έτρωεν' ό,τι θελα πέψει ο Θεός, όπως το 'λεγενε κι ύστερα εξεκόπριζενε το στάβλο κι εκαταγίνουντανε με τσ' όρθες και τα κουνέλια γή εμαστόρευγενε ό,τι θελα τύχει. Πολλές φορές εκάθουντανε στο ψηλό, πέτρινο κατώφλι τσ' οξώπορτας, με τα σύνεργα ν-του, για ν' αναμπαλώνει και να μπροκώρει το ξεπατωμένο καθημερνό ν-του στιβάνι.

«Κακό μ-πράμα 'ναι μωρέ, μα θα τ' αναμαζώξω 'να ψιχάλι, να πορευτώ κάμποσο γ-καιρό...».

Εμονολόγαν ο γέρος κι επεριεργάζουντονε ένα ξεχαμπετωμένο παλιοστίβανο, που χάσκενε γύρω γύρω στο βάρδουλο.

Κατοχικό πράμα το στιβάνι, με χοντρό λάστιχ' από κάτω, το 'βαλεν ο γέρος στο σίδερο κι άρχιξενε να το μπροκώνει. Μα οι μπρόκες ανππηδούσανε στο χοντρό λάστιχο και ξεφεύγανε, βινίζοντας στον αέρα σαν τα σκάγια. Εζορίστηκεν ο Κατσαούνης, εβάρηκεν και κιανά δυο φορές με το σφυρί στα δαχτύλια ν-του, τά 'γλυψενε για μια στιγμή, μα στο τέλος επήρεν το κολάι του στιβανιού. Εχτύπαν' ο γέρος με το σφυρί, μα οξαποπίσω από το χτύπο του σφυργιού ακούγουντονε κι άλλος ένας χτύπος, αλλιώτικος κι αποσίγανος...

«Να το μπροκώσεις θες παντέρμε ανε χεστείς κιόλας...», είπεν ο γέρος σε μια στιγμή τ' απατού ν-του συνεχίζοντας το μονόλογο και τη δουλειά ν-του.

«Μπαρμπα-Μανώλη, απού θαρεύγεται του κώλου ντου, χέζει τη βράκα ν-του...» Του 'πεν' ένας περαστικός, μα κείνος δεν αποκρίθηκε μον' αναχάσκισε ν-το στόμα ντου σ' ένα ντροπιάρικο χαμόγελο και δυο σπασμένα, κιτρινερά δόντια φανήκανε μέσα. Οι χτύποι συνεχίζουντανε ζευγαρωτοί κι ο Θεός κι η ψυχή ν-του είντ' απογίνηκενε στο τέλος.

Τούτα να κι άλλα πολλά γεμίζανε τη ζωή του καλοσυνά και χορατατζή γέρου κι ο καιρός έφευγενε, μα ούτ' ο γάιδαρος έβανενε νου, ούτ' ο μπαρμπα-Μανώλης το' βάζε γ-κάτω.

"Από δικού σου, παντέρμε, θα τη φας την κεφαλή σου", έλεγεν ο γέρος του γαϊδάρου όντε θελα τόνε βρει κιαμιά φορά μπερδεμένο γύρω γύρω στη δεματαρέ και πεσμένο χάμω. Είχεν' και δίκιο ο γέρος, γιατί δεν εβγήκενε στο τέλος ψεύτης.

Ένα καλοκαιριάτικο πρωινό, ο γέρος σηκώθηκε πάλι πρωί πρωί και πήγαινε οθέ ντο σόχωρο να πάρει το γάιδαρο. Τον είχενε δεμένο στη μεγάλη συκιά κι εκείνος ανήσυχος εγύριζεν' όλη νύχτα γύρω γύρω, εμπέρδεψεν' το σκοινί κι έπεσεν' κάτω. Ετσά πεσμένο τον ηύρεν' ο μπαρμπα-Μανώλης κι ούτε και μπόρεσενε να τόνε σηκώσει ποτέ ν-του. Ο πισινός, ζερβός του πόδας ήτανε σπασμένος και δεν τον βοηθάνε ν' ανασηκωθεί.

'Εφερενε πραχτικούς ο γέρος, έφερενε και χτηνογιατρό, μα του 'πάνε πως δε γίνεσαι πράμα, γιατ' ήτανε λέει σπασμένος ο πόδας ψηλά στην κουτάλα και δεν έδενενε. Ένα βαρύ σύννεφο λύπης απλώθηκε στο γερασμένο πρόσωπο, πού 'κάνε ν-το γέρο να φαίνεται ακόμα γεροντότερος.

«Κάλλια στο ζο παρά στον άθρωπο, μπαρμπα-Μανώ-λη...», το μ-παρηγόρησε κάποιος χωριανός.

«Το κακό 'ναι κακό παιδί μου, όποιο γ-κι ανε βρει. Και τα έχνη έχουνε ψυχή και νοιώθουνε κι εκείνα σα τσ' αθρώπους, μόνο που δε μιλούνε για να πούνε τον πόνο ν-τω-νε...»

Ώρες ολόκληρες ο μπαρμπα-Μανώλης εκάθουντονε σ' ένα πελέκι δίπλα στο γάιδαρο και τόνε τάιζενε, χαϊδεύοντας τα μεγάλα, τριχωτά αυθιά ν-του με τα αδρέ, γέρικα χέρια ν-του. Εκείνος πάλι ανασήκωνενε την κεφάλα ντου, εμυρίζουντανε την ξεφτισμένη βράκα του γέρου κι έτριβγεν' τη μούρη ν-του στο ξεπατωμένο ν-του στιβάνι. Η κακοτυχιά είχενε φερμένο τον ένα πλιο κοντά στον άλλο.

«Μπαρμπα-Μανώλη, να το σκοτώσομε το ζωντανό κι αυτό να μην παιδεύγεται κι εσύ να μη στεναχωράσαι...», του 'πεν ένας χωριανός μιαν ημέρα.

Ο μπαρμπα-Μάνώλης στην αρχή δεν το δέχουντανε, μα ύστερα 'δένε πως δεν εγίνουντανε κι αλλιώς.

Οι χωραίτες εχάσα ν-το γέρο που τους εφοδιαζενε με αγκάθες και πέτρες κι αναρωτιούνταν είντα να γίνηκενε μαθώς.

Ο μπαρμπα-Μανώλης ζει ήσυχα εδά μπλιο στο φτωχικό ν-του και καταγίνεται με τσ' όρθες και τα κουνέλια ν-του, πραγιά ζωντανά όπως τα λέει, μα θυμάται και τ' αδικοπαομένου γαϊδάρου. Θωρεί την γ-καντωνάδα του σοχώρου που τον έχει θαμμένο κι ένα ξεθυμασμένο γέρικο δάκρυ ξεχειλά τα βαθουλά μάθια ν-του και χάνεται στσι βαθιές ρυτίδες και στα ασπροκίτρινα, πολυκαιρισμένα γένια του γέρου.

Τύποι σαν το μπαρμπα-Μανώλη υπάρχουν ακόμα πολλοί στην Κρήτη, σκληροί μα γελαστοί, στην καθημερινή βιοπάλη και που παραστέκουνται στον πόνο και στη λύπη και στα ζωντανά και στσ' αθρώπους...

Αύγουστος 1962

ΚΡΗΤΙΚΑ ΝΕΑ/ ΙΟΥΛΙΟΣ - ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2014

http://boraeinai.blogspot.gr/2014/09/blog-post_55.html

Χρέος Ελλήνων Χρέος

Χρέος Ελλήνων Χρέος

Δυστυχώς όπου βρεθώ, κι όπου σταθώ ακούω να μιλάνε για την κρίση και την αδυναμία των νοικοκυριών να αντιμετωπίσουν τις οικονομικές τους υποχρεώσεις. Και το χειρότερο είναι ότι αισθάνονται μια μεγάλη αβεβαιότητα και ανησυχία για το μέλλον, αφού δε βλέπουν φως στο τούνελ. 

Φίλιππος Κανέτος (Μάλια 2014)

Όπου βρεθώ και όπου σταθώ, για χρέη μου μιλούνε

που δεν τα κάνουνε καλά και ήντα θα γενούνε

Περνούνε ένα Γολγοθά τις νύκτες δεν κοιμούνται

μη χάσουνε ια σπίτια τους είναι απού φοβούνται

Πράγματι άνθρωποι πολλοί χρέη πολλά παλεύουν

που δεν τα ξεπληρώνουνε όσο και να δουλεύουν

Κι όμως δεν βάζουνε μυαλό αυτοί που κυβερνούνε

και όλο μέτρα παίρνουνε κι όλο λεφτά ζητούνε

Καινούργιους φόρους βάζουνε σε σπίτια και χωράφια

ενώ οι λίστες της Λαγκάρντ σκονίζονται σια ράφια

Όπως την πάνε τη δουλειά όλοι οι χρεωμένοι

θα πάμε αμέσως φυλακή αφού αυτό μας βγαίνει

Πολλοί δεν θα πληρώσουμε απλά για δεν μπορούμε

γι' αυτό να φτιάξουν φυλακές που όλοι να χωρούμε

Να 'ρθεί μετά κι η Τρόικα όλους να μας ταΐζει

κι η Μέρκελ με τον Σόιμπλε να μας σε βαβαλίζει

Αυτοί μας καταστρέψανε μαζί με το Γιωργάκη

που υπέγραψε Μνημόνιο σαν Αμερικανάκι

Όμως εμείς τι φταίξαμε και τόσα να τραβούμε

 τρέχουμε και δε φτάνουμε αφού πολλά χρωστούμε

Αλήθεια πως κατάφεραν και όλους μας χρέωσαν

λες και μας εκοιμίσανε στον ύπνο μας τσακώσαν

Χρεώσανε τους γέροντες, χρέωσαν και τους νέους

και κόψανε τους τα φτερά οι εμπνευστές του χρέους

Ως και τ' αγέννητα παιδιά τάχουνε χρεωμένα

γι' αυτό και μόλις γεννηθούν, κλαίνε τα καημένα

Εγώ προτείνω σ' όλους σας κανείς να μην πληρώσει

αφού όσα και να δίνουμε δε θα μας βγει η δόση

Εξάλλου όλα τα λεφτά πηγαίνουνε Ευρώπη

και χάνονται σιγά σιγά πολλών χρονών οι κόποι

Στερεύει έτσι η αγορά, επιχειρήσεις κλείνουν

οι νέοι μένουν άνεργοι και τι θα απογίνουν

Κι όμως ανάπτυξη θωρούν αυτοί που κυβερνούνε

την ώρα που μικρά παιδιά πεινούν, λιποθυμούνε

Και τώρα όλοι τρέχουνε να βρούνε μία λύση

να βγούνε μία και καλή απ' την μεγάλη κρίση

Προσέξτε φίλοι μου καλά τη λύση τηνε δίνω

παίζετε που και που και 'σεις τζόκερ, προπό ή κίνο

ΜΑΛΙΑ 2014

Από το βιβλίο "Οι πρώτες μου σάτυρες"

του Φίλιππου Κανέτου